...>>>FoRuM kLaSy II B 1 Lo W StArYm SąCzU

eMDe

Zaraz po wyzwoleniu dyrektor Miejskiego Gimnazjum i Liceum Pedagogicznego - Ignacy Kwieciński - zorganizował koedukacyjną szkołę o następującej strukturze:

4-klasowe gimnazjum,

2-klasowe liceum humanistyczne,

3-klasowe liceum pedagogiczne

oraz klasy semestralne dla uczniów uczęszczających w czasie okupacji na tajne komplety. W czerwcu 1948 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie (KOSK) wydało decyzję o likwidacji Gimnazjum i Liceum Humanistycznego, pozostawiając działalność Liceum Pedagogicznego. Decyzja ta oburzyła starosądecką społeczność. Burmistrz miasta, Roman Cesarczyk, i grono nauczycielskie wystąpili do Ministerstwa Oświaty z prośbą o utrzymanie w mieście szkoły średniej ogólnokształcącej. Mimo protestów Ministerstwo podtrzymało decyzję KOSK, lecz to nie zraziło starających się o zachowanie szkoły. Na naradzie w dniu 22 lipca 1948 roku, w której - obok władz miejskich i nauczycieli - uczestniczył przedstawiciel KOSK, Adam Sitarski, przyjęto wniosek o ponowne wystąpienie w tej sprawie do Ministerstwa Oświaty. Wniosek ten w formie petycji poparty przez organizacje polityczne przekazano ministrowi oświaty, dr Stanisławowi Skrzeszewskiemu. Niezależnie od tego starosądeczanie skierowali w tej kwestii pismo do prezydenta Bolesława Bieruta. Efektem tych zabiegów było powołanie do życia szkoły, której organizatorką, decyzją KOSK z dnia 28 sierpnia 1948 roku, została znana i ceniona nauczycielka mgr Maria Kotas. Szkoła ta nosiła nazwę �Samorządowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego� i mieściła się w budynku Szkoły Podstawowej Nr 2 im. Juliusza Słowackiego przy ul. Daszyńskiego 23. Równocześnie został powołany Komitet Szkolny z burmistrzem Romanem Cesarczykiem na czele.

Pierwszym dyrektorem szkoły została mgr Maria Kotas, a w skład grona pedagogicznego wchodzili:

Tadeusz Bruniewski,

Jan Czech,

Adam Essen,

Franciszek Dębowski,

Roman Gawroński,

Irena Hasko,

Janina Kopytko,

Szymon Kopytko,

Czesław Lenczowski,

Stanisława Królik,

Wanda Ogorzały,

ks. Franciszek Pałucki,

Jan Rzońca

Tadeusz Śmiałek.

Naukę w szkole rozpoczęło 199 uczniów. Warunki lokalowe były trudne, wykorzystywano wówczas 4 sale lekcyjne oraz 3 nie dostosowane do potrzeb pomieszczenia z dawnego mieszkania kierownika szkoły i zastępczą salę gimnastyczną w kinie �Bałtyk� (dawniej siedziba Towarzystwa Gimnastycznego �Sokół�). Szkoła wynajmowała także sale u osób prywatnych. Wędrowali więc na lekcje po mieście zarówno uczniowie, jak i nauczyciele. W zaadaptowanych wnękach korytarza zlokalizowano sekretariat szkoły, kancelarię dyrektora i składnicę pomocy naukowych. Dzięki przychylności dyrekcji Liceum Pedagogicznego młodzież LO korzystała z gabinetów: biologicznego i fizycznego oraz lekarskiego. Przy kompletowaniu pomocy naukowych dużą aktywność wykazały władze miejskie, starosądeckie szkoły, rodzice i uczniowie. Nie zabrakło w tej akcji nauczycieli szkoły, m.in.:
mgr Maria Kotas,

mgr Irena Hasko,

mgr Janina Kopytko.

Przekazali na ten cel kwotę 3970 zł. za przeprowadzone egzaminy wstępne.

Od momentu powstania Liceum trwały starania o jego upaństwowienie, co przynieść miało lepsze warunki finansowe. Starania te zostały zintensyfikowane w momencie objęcia funkcji dyrektora szkoły przez mgr Jana Rzońcę. Wniosek w tej sprawie skierowano do władz oświatowych w Nowym Sączu i Krakowie. Zarządzeniem Ministra Oświaty z dnia 1 lutego 1950 roku Samorządowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego została upaństwowiona przyjmując nazwę �Liceum Ogólnokształcące�.

Ogromny musiał być wysiłek grona nauczycielskiego, aby opierając się na takiej bazie utrzymać szkołę na odpowiednim poziomie. Wyniki pracy dydaktycznej w owym czasie można uznać za całkiem zadowalające soki był procent zdających egzaminy wstępne i dostających się na wyższe uczelnia, np. spośród 32 absolwentów z 1951 roku 23 ukończyło studia, w tym 8 Akademii Medycznej. Sprawność szkoły utrzymywała się na poziomie wyższym od średniej krajowej. Mimo trudności w prowadzeniu działalności społecznej czy kulturalnej na terenie szkoły wynikających m.in. z faktu dwuzmianowości nauki oraz braku pomieszczeń, osiągnięcia były widoczne.

Wizytujący w grudniu 1954 roku szkołę wizytator Józef Łukacz stwierdził:
�(...) Warunki lokalowe są nieznośne, podział sal na dwóch końcach budynku i mała liczba pomieszczeń wymaga ze strony dyrektora wielkiego wysiłku (...)�.

Ten stan rzeczy spowodował, że od momentu powstania szkoły podjęto starania o budowę własnego obiektu. Jednak przez 14 lat nie udało się wprowadzić tego pomysłu do planu inwestycyjnego. Szczególną inicjatywę w tej sprawie przejawiał wspomagany przez władze miejskie i powiatowe dyrektor szkoły, Franciszek Dębowski, stojący na czele Społecznego Komitetu Budowy zawiązanego w końcu lat pięćdziesiątych. 9 września 1962 roku wmurowano akt erekcyjny i rozpoczęto budowę nowoczesnego budynku przy ul. Partyzantów.

Na placu budowy wiele godzin przepracowali społecznie zarówno nauczyciele jak i młodzież, mając na uwadze konieczność jak najszybszego oddania budynku do użytku. Koszt budowy zamknął się kwotą 700 złotych. Szkoła została zlokalizowana przy ulicy Partyzantów 15, z dala do centrum miasta. 1 września 1964 roku nastąpiło otwarcie nowej szkoły, w którym uczestniczył Wiceminister Oświaty F Herok.

Obiekt ten jest efektem zabiegów dyr. Franciszka Dębowskiego. Z 44 lat jego działalności nauczycielskiej 28 upłynęło mu w tym mieście. Od 1953 roku aż do 1970 roku kierował Liceum Ogólnokształcącym. Był człowiekiem ogromnej pracowitości, wymagającym w stosunku do siebie i innych. Lubił młodzież i odnosił się do niej z szacunkiem. Wierzył w młodych, w dobro, jakie w nich tkwi, w talenty, które należy dostrzec i rozwijać. I tego optymizmu uczył innych. Kształtował swój los tak, jakby wyznawał camusowską prawdę, że �Najważniejsze w życiu człowieka to dobrze wykonywać swój zawód�. Jak każdy prawdziwy pedagog trudząc się, nie myślał o sobie, ale o tych, których wychowywał.

Wydawałoby się, że wraz z oddaniem nowego obiektu skończą się już kłopoty lokalowe, ale niestety. Na skutek wyżu demograficznego zamiast przewidzianych 320 uczniów szkoła liczyła znacznie więcej, bo aż 570 uczniów w 1977 roku w 17 oddziałach. Nauka odbywała się znów na dwie zmiany Spowodowało to potrzebę adaptacji wewnętrznej budynku w celu wygospodarowania dodatkowych sal poprzez zabudowę hollu oraz korytarzy na piętrze. W toku użytkowania modernizowano bazę szkolną. W latach 1971-1972 dokonano kapitalnego remontu szkoły. Utworzono klasopracownie dla większości przedmiotów, wyposażając je w meble, pomoce naukowe i konieczny sprzęt. W 1976 roku przystąpiono do budowy boisk sportowych według nowoczesnych wymogów. Ogromną pracę wykonano przy dużym zaangażowaniu młodzieży i nauczycieli wychowania fizycznego mgr Krystyny Faron i mgr Mariana Edelmiilleria. Należy też podkreślić, że jak zawsze wydatną pomoc okazał Komitet Rodzicielski i jego przewodniczący Stanisław Pająk i Józef Zborowski.

W 1979 roku rozpoczęto bardzo istotną dla poprawy warunków socjalnych w szkole rozbudowę kuchni i zaplecza oraz oczyszczali ścieków Wykonawcą była firma �Budostal� - użytkownik obiektu szkolnego na kolonie. Posadzono wokół boisk wiele drzew i krzewów, które dziś stanowią zielone tło szkoły. Z ogromnym zaangażowaniem, mimo niełatwych czasów, inicjował i realizował wykonanie tych przedsięwzięć dyrektor szkoły, mgr Marian Lis.

Od roku 1992 w związku z powstaniem w Starym Sączu drugiej szkoły średniej ogólnokształcącej przed nazwą Liceum pojawiła się cyfra I.